نگار این گلشنش روی است و مشکین سایه بان ابرو

ان کنتَ بی کریم یا ایها اسکارا                      می مردم از برایت تا جویمت نگارا
این لعل قدس رویت هر دم برد دلم را                    افزون کنش خدایا دیدار آشنا را
جامی بزن ازین می بشنو نوای این نی             گاهی نگه به ما کن گاهی پیاله یارا
چون روی تو را نبینم هر دم ز غم بسوزم       من ذاکر به نامت چشمم به خود بیارا
در بخشش شمیمت ده رطلی از سخاوت         مستی به کیش رندان باشد حلال مارا
ساقی شکن سبویت حاجت به می نباشد           جویم ز روی ماهش این باده علی را
گر بخششی نمایی ای جام پر حلاوت                  انی اموت للوصل یا ایها الطهورا