انتخاباتیه

سپاس فراوان خداوند حلیم را، و خالق علیم و حکمران قدیم را، که از بسط ملکش، خانی بگسترده و از عدل حکمش ، بذر داد بیفشانده.  که از اوست خلق جهان، بر اوست رزق مردمان و بنیان آسمان.

به گاهی، دولتی از دوستان قدیم و مراودان حلیم، و اربابی از اربابان معنی، شبی بر سر بالینم آمدی، که از احوال خود به در شدی و تن خویش به جرگه انتخابات زدی. هر چه بر او عقل راندم، به پاسخ های طویل، نقل خوانم، و هر چه همی از دلایل گفتمی از طامات شنیدمی. القصه که دم از ریاست جمهوری، و تصدیر و نصب خویش بر این منصب گران همی زدی و مر او را مصاعب آجلش خواندمی. عاقبت مناظره ای تنگ در میان ما اندر افتاد :

     «سحرم دولت بیدار به بالین آمد»                    که : " ز جا خیز که آن محنت دیرین آمد،

     «گریه آبی به رخ سوختگان باز آورد»               انتخابات دو صد نغمه و آواز آورد."

     گفتمش : " آخر از این دور به ما ها چه رسد؟"    به سخن آمد و گفتا به جوابم چو اسد :

     "کج شده کار جهان منتظر دولت ماست...          «یاد باد آنکه به اصلاح شما می شد راست»؛

     «مرغ دل باز هوادار کمان ابرویی است»             که عجب پست و عجب جا و عجب نیرویی است."

     دستم آمد که بر او چند خیالی شده است           که به فکرش ز ریاست شرح حالی شده است

     گفتمش : "خود به کنار آی ازین بازی پست،       به سیاست نه برای من و تو جایی هست."

که در این راه، فراوان از او ابرام و اصرار و بسیار ز من انکار ؛ چندان که رنجه شدمی و ناله بر آوردمی که :

     -"انتخابات کجا شد؟ همه کشک و همه دوغ...    «لاف عشق و گله از یار، زهی لافِ دروغ»!"

     لکن او را چو نبودم نظری گوش سماع             با خیالش نتوانست کند ترک و وداع

     -"ای ریاست بکنم صبر، که من می آیم!            «آن چه سعی است من اندر طلبت بنمایم»."

     گفتمش : "رأی نیاری و ببینی تو زیان!"             -"«خوش بوَد گر محک تجربه آید به میان»؛

     چه ز رأیم بزنی دم که مرا یاد آمد،                  «کان تحمل که بدیدی همه بر باد آمد»،

     «بوی بهبود ز اوضاع جهان می شنوم»،              رأی ملت به تمامی به کبابی بخرم."

     قلب من درد گرفت و رگ من بیرون زد،          که فشار- خون من از دست او چون جیحون زد

     زدمش صَیحه و فریاد که : "آخر جانم،              لحظه ای گوش بکن بر سخن ِ الآنم،

     بی شما کار جهان باز چنان است که بود،           «سال ها رفت بدین سیرت و سان است که بود»."

     لکن او را چو نبودم نظری گوش سماع             با خیالش نتوانست کند ترک و وداع

     -"«از کران تا به کران لشکر ظلم است ولی»،       من چو آیم سر ِ پستم بدهم حکم ِ علی ^(ع) » ..."

     هم چنان طامه و محمل که ز پستش می بافت     چه خیالی ز ریاست به سرش او می ساخت،

     عاقبت رفت و بدان راه که می خواست بشد،      حرف ما در نظرش هیچ نبُد، هیچ نشد.