سلام

بین دونماز بود که یکی از مسئولین مدرسه میکروفن را گرفت و گفت یکی از اولیا امکانی فراهم کرده تا یک استاد خارجی که به ایران آمده بیاید مدرسه ما. اولش یه کوچولو تعجب کردم. پیش خودم فکر کردم لابد می خواهد بیاید ببیند که مدرسه های ایران چه شکلیه.

فردا در نمازخانه نشسته بودیم و من به اطرافیانم نگاه می کردم. یکی می گفت :

- اقا مگه نمی گن که ورود افراد اهل کتاب به مسجد حرام است.

دیگری- بابا اون حکم مسجد. این جا که نماز خونه است

اول مجلس یکی از بچه ها که به حق در قران خواندن یه سرو گردن از بقیه بالاتر بود شروع کرد خواندن:

اعوذ بالله من الشیطان رجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

............

....................

انک لعلی خلق عظیم

...............

صدق الله العلی العظیم

بعد اون اقای اولیا اومد و توضیحاتی داد:

پروفسر ساشادینا از دانشگاه ورجینیای آمریکا تشریف اورده اند و مدت کوتاهی در ایران خواهند موند.

وبعد شروع کرد به تعریف آشنا شدنش با او:

رفته بودم جمکران که یک مجله ای به نام خورشید مکه در آنجا به دستم رسید. مجله را بدون این که بخوانم انداختم پشت ماشینم. دو هفته بعد و قتی دچار بی خوابی شدم صفحات مجله را ورق می زدم که به مصاحبه ای با همین اقای پرفسور رسیدم. این مصاجبه خیلی مرا جذب کرد چرا که و قتی  از او پرسیده شده بود که بزرگترین افتخار شما چیست گفته بود : این که از نه سالگی روضه خان امام حسین (ع) بوده ام . این آقای ولی ادامه داد که به او یکی ایمیل زدم. فکر نمی کردم که جواب بدهد ولی جالب این که خیلی زود جواب داد. می گفت بعد ها از خود پروفسر شنیده که او ایمیل هایی را نمی شناسد باز نمی کند ولی وقتی ایمیل او را دیده خیلی اتفاقی باز کرده و زود هم جوای داده.

حالا دیگه نوبت به خود پروفسر رسید. مغزم را آماده کرده بودم که انگلیسی بشنوم ولی وقتی شروع کرد به حرف زدن دیدم که فارسی را بهتر از من حرف می زند. گفت : من اهل تانزانیا هستم. در خانواده ای فقیر و تهی دست زندگس کردم. پدرم را در کودکی از دست دادم و مادرم با خیاطی خرچ تحصیل ۸ کودکش را فراهم می کرد . برایمان تعریف کرد که به ایران آمده و به مشهد رفته و تحصیلات حزوی را تا رسیدن به حکم اجتهاد ازًاقای میلانی دریافت کرده. می گفت همزمان در دانشگاه فردوسی مشهد در رشته ی ادبیات فارسی تحصیل کرده. و البته خیلی چیز های دیگه هم گفت که من دلم می خواهد برای شما بگویم.می گفت دوستانش در ایران به او خیلی کمک می کردند و با آنها حافظ وسعدی می خوانده و زبان فارسی را تمرین می کرده. از داستان سفرش با همسرش به ایران برایمان گفت . از این که مردم اصرار می کردند که برای صرف ناهار بیایید منزل ما . می گفت که من چهل سال است که به ایران می ایم و سرس می زنم ولی در این چهل سال نکته ی منفی ای دیدم وآن اینکه هر دفعه از خونگرمی ایرانی ها کاسته می شود  {و فاصله ی ادم ها با هم بیشتر می شود} او فکر می کرد علت این امر باید مشکلات اقتصادی مردم باشد {ولی من به شخصه این طور فکر نمی کنم}. او به ۸ زبان زنده ی دنیا مساط بود و در حال اموزش ایتالیایی نیز بو. او جزو بیست استاد برتر دانشگاه ورجینیا بود. او از آن استادانی بود که کلاس های بزرگ تشکیل می داد و کلاس هایش لیست انتظار داشت. خودش می گفت هیچ یک از اساتید اجازه ندارد دینی را تبلیغ کند وگرنه باید با دانشگاه خداحافظی کند. خیلی حرف ها می زد ولی من دیگه اصلا حال ندارم تا برای شما بگویم. فقط این که یه بنده خدایی می گفت این آقای پروفسر از اون ادم هایی است که آدم باید اسمش را کنار برنامه ی کاری اش بنویسد تا و قتی برنامه اش را دید زد اراده اش قوی شود.