به نام آفریننده ی زیبایی ها
به تمام دوستان و همراهان سلام عرض می کنم.در ابتدا لازم به ذکر است مسئولیت مطالعه و عواقب مطالعه ی این این مطلب و تاثیرگذاری آن بر خواننده، به لحاظ شرعی و اخلاقی، بر عهده ی شخص خواننده می باشد و اینجانب هیچ گونه مسئولیتی را پذیرا نیستم. چنانچه حدس می زنید مطالعه ی این سلسله مطالب که در آینده نیز ادامه خواهند داشت برای شما مناسب نیست، لطفا مطالعه نفرمایید.
0.مباحث مطرح شده در این قسمت تماما نظرات و عقاید شخصی اینجانب می باشند، لذا بنده هیچگونه ادعایی جهت دقیق و لازم و کافی بودن مطالب زیر نمی نمایم.برخی از جملات نظر کارشناسان و صاحب نظران است که در این صورت ذکر خواهد شد.
1.در این سلسله مطالب، بحث به طور خاص در مورد جنس خودی(یعنی پسران) بررسی می شودو تمام مطالب در همین راستا خواهند بود.
2.طبق نظر روانشناسان، به طورعام پسر ها در سن 18 الی 21 سالگی، در درون خود احساس خاص، کاذب و عجیبی پیدا می کنند. مثلا ممکن است مدتی نسبت به دختری ابراز علاقه کنند و پس از مدتی متوجه شوند که واقعا او را دوست ندارند. این پدیده بسیار شایع می باشد. در این حالت پسر دو راه پیش پای خود می بیند: یکی اینکه به سراغ فرد دیگری برود و دیگر اینکه از هر چه دختر است متنفر شود. که درصد بالایی راه دوم را پیش می گیرند.
البته تعدادی هم هستند که به هیچ وجه به سمت جنس مخالف کشیده نمی شوند که به صراحت اعلام می کنم که اصلا آدم نیستند و باید خود را به پزشک متخصص نشان بدهند.و تعدادی هم منتظر می نشینند تا ببینند خداوند چه تقدیری برایشان در نظر گرفته است.
3.اما چرا پسرها به دختر ها می اندیشند و برخی به دنبالشان هستند؟این سوال را یکی از دوستان در وبلاگ خود مطرح کرده بود. فقط می توان به نتایج ناقصی از بررسی ها دست پیدا کرد: جهت پیشبرد اهداف جنسی و جسمی، جهت پیشبرد اهداف روحی و عاطفی، جهت رسیدن به خدا!، همه ی موارد........
( نه این تست نیست، شانسی این جوری شد)
در شماره ی 4 به تفصیل به این مورد می پردازم.
4.در زندگی هر پسری، زمانی پیش می آید که وی با خلائی مواجه می شود. و شاید هم خلا نباشد.(تغییر لحن از سوی نویسنده)
بذارید بحثو اینطور مطرح کنم: آیا شده که تا بحال به کسی برخورد کنی که حسی تو مغز و قلبت بگه که خدای من، خودشه.این همو فرشته ی نجاتیه که خدا برای من فرستاده.نمی دونم متوجه میشی چی میگم یا نه؟! بستگی داره چقدر به خدا احساس نزدیکی کنی. ممکنه برخورد اینطوری باشه: من می خوام به خدا برسم .تو می خوای به خدا برسی.پس چه بهتر که با هم به خدا برسیم.
این طوری یه پله اون به تو کمک می کنه و یه پله تو به اون.ممکنه اصلا متوجه نشی که چطوری داری توی زندگیت پیشرفت می کنی. مثالی رو که در چند جمله ی آخر زدم در چند مورد اطرافم بررسی کردم.دیدم که چطور مرد و زن توی زندگی برای هم تلاش می کنن. و خودشون هم نمی فهمن که چطوری همه کاراشون درست میشه. دلایل این زندگی موفق هم اینهاست:دل و نیت پاک ، عشق و ارتباط بین دو نفر ، هدف مشترک.
برگردم به بحث اصلی:ما نمی فهمیم که اون فرشته چه وقت، چطور و روی چه حسابی پیش روی ما قرار می گیره. موضوع دیگه ای که هست اینه که اونا گاهی به هم نمی رسن. که این هم خودش حکمتی داره که فقط خدا می دونه و بس و شاید هم یه امتحان بزرگ باشه از طرف خدا!
5.همون دوستی که سوال مورد چهارم رو مطرح کرده بود راجع به عشق نوشته بود که در مورد اون هم توضیحکی میدم:
بازم می رم سراغ خدا.به نظر من عشق یعنی دوست داشتن.نه دوست داشتن معمولی. عشق یعنی «بدی بدون اینکه بخوای» . و یعنی همون کاری که خدا می کنه. می ده بدون اینکه بخواد. همون کاری که مادر با درجه ای بسیار بسیار بسیار پایین تر نسبت به خدا انجام میده.پس عاشق می ده بدون اینکه بخواد. هر وقت توی عاشقی کم آوردی از عاشق ترین یعنی خدا کمک بخواه. حالا برم سر عشق دختر و پسر نسبت به هم. این عشق هم میتونه دلیل عقلی داشته باشه، هم اینکه حسی باشه و درونی. اما مهم ترین قسمت بحث اینه که باید دوطرفه باشه. این خیلی مهمه، خیلی بیشتر از اون خیلی ای که تو توی ذهنت تصور کردی. دقیقا این عشقیه که می تونه باعث پیشرفت هر دو طرف در زندگی دنیا و آخرت باشه و بالعکس.
این اولین تیریپ عشق دختر و پسر بود .که به نظر من درست ترین، قشنگ ترین، لذت بخش ترین و در کل بهترین تیریپشه. در مطلب بعدی راجع به یه تیریپ دیگه از عشق بین دختر و پسر توضیح می دم که بعضی دنبال اون تیریپش هستند.(ببخشید اگه یه کم تیریپ تو تیریپ شد!!!)
و برای اینکه بد قولی نکرده باشم ...اینم یه شعر از سهیل محمودی...
ای غم انگیز ترین خوشحالی! من و عشق تو و دستی خالی
ای شدیدا همه ی هستی من! رمز ایمان و تهی دستی من
تویی آن کشمکش هر روزه لحظه ی پر تپش هر روزه
من و یک جاده ی چشم به راه جاده ای از شب، تا خلوت ماه
آخرین خانه ی این جاده تویی اتفاقی که نیفتاده تویی
کفشهایم که پر از خستگی اند نقشی از نوعی دلبستگی اند
دستهایم که نیاز آلودند همه ی عمر به سویت بودند
باز هم باش و فداکاری من آرزوهای مرا یاری کن
تو غریبانه تر از روح منی بی نصیبانه تر از روح منی
مثل تو پنجره ها دلتنگند همه ی منظره ها دلتنگند
بی تو جنگل همه جایش قفس است گل-اگر خرده نگیری-عبث است
آسمان زندانی خط خطی است زندگی پایانی خط خطی است
با کلید نفس گرم تو بود قفل قلب من اگر نرم تو بود
ای بهاری که چنین آرامی شاخه در شاخه همه ابهامی!
من و این راز گشودن از تو با همین شعر سرودن از تو:
آسمان لحظه ی تنهایی تو ماه آیینه ی زیبایی تو
کهکشانها که درنگی دارند؛ پولک رنگ به رنگی دارند؛
هر یک آذینی تاری از موت یک گل تازه به کنج گیسوت
در شب شعر نگاهت ای دوست! مانده ام، چشم به راهت ای دوست!
لب تو نقطه ی آغاز وجود ابرویت منحنی بود و نبود
در شب خالی دریا و درخت موج گیسوی تو طوفانی سخت
شب تو، تجربه ای رویایی آخرین فرصت استثنایی
می رسم، می رسم آخر یک روز به تو- آری- به تو ای عشق هنوز!
شاد باشین...
پشّه ای در استکان آمد فرود
تا بنوشد آنچه وا پس مانده بود
کودکی - از شیطنت - بازی کنان٬
بست با دستش دهان استکان!
پشّه دیگر طعمه اش را لب نزد
جست تا از دام کودک وا رهد.
خشک لب٬ می گشت٬ حیران٬ راه جو
زیر و بالا٬ بسته هر سو٬ راه او.
روزنی می جست در دیوار ودر
تا به آزادی رسد بار دگر.
هر چه بر جهد و تکاپو می فزود
راه بیرون رفتن از چاهش نبود
آنقدر کوبید بر دیوار سر
تا فرو افتاد خونین بال و پر
جان گرامی بود و آن نعمت لذیذ٬
لیک آزادی گرامی تر٬ عزیز.
فریدون مشیری / از دیار آشتی